ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΗΣ ΟΜΑΔΑΣ «ΦΩΣ»
Η Πειραματική Ομάδα Ελεύθερης Έκφρασης «ΦΩΣ» είναι η πρώτη ομάδα στην Ελλάδα η οποία αποτελείται από ανθρώπους που αγαπούν τον χορό , την κίνηση και την ελεύθερη έκφραση χωρίς να φέρουν τον τίτλο του επαγγελματία καλλιτέχνη αλλά με την κατάθεση της ψυχής τους κάνουν τους άλλους να ονειρεύονται.



Η ομάδα δημιουργήθηκε πριν από ένα χρόνο για να βοηθήσει κάποιους ανθρώπους να εκφράσουν τα συναισθήματά τους μέσα από την τέχνη του χορού. Βασισμένη σε μια ιδέα της δασκάλας χορού Μαριάννας Παπαδοπούλου , υπεύθυνη Πολυχώρου «ΦΩΣ», η ομάδα αποτελείται από ανθρώπους ηλικίας 9 έως 60 ετών. Κάποιοι απ’αυτούς δεν έχουν καμία προηγούμενη επαφή με το χορό αλλά μέσα απ’αυτή την ιδέα της Πειραματικής Ομάδας χορού έχουν την ευκαιρία να δοκιμάσουν τεχνικές και μεθόδους έκφρασης ώστε να μπορέσουν να γίνουν οι καλλιτέχνες του εαυτού τους!
Στην ομάδα επίσης συμμετέχει εθελοντικά ο μαέστρος ενορχηστρωτής Νίκος Κούρος και ο Παναγιώτης Μαρίνος επαγγελματίας ηθοποιός. Η ομάδα δεν διεκδικεί καμία θέση στο καλλιτεχνικό χορευτικό στερέωμα αλλά διεκδικεί την ελευθερία της έκφρασης της ψυχής μέσα από τον χορό. Δάσκαλοι, μαθητές, δημόσιοι υπάλληλοι, δικηγόροι, ελεύθεροι επαγγελματίες και χορευτές δημιούργησαν την πρώτη Πειραματική Ομάδα Χορού στην Ελλάδα η οποία αποτελείται από μη χορευτές. Αξίζει να σημειωθεί ότι η ομάδα είναι μέλος του Διεθνούς Συμβουλίου Χορού CID-UNESCO και μέλος του ΕΚΕΘΕΧ (Εθνικού Κέντρου Θεάτρου και Χορού).
Η Πειραματική Ομάδα Χορού «ΦΩΣ» το 2008 παρουσίασε τη μουσικοχορευτική παράσταση με τίτλο «Γυναίκες Χωρίς Όνομα». Η συγκεκριμένη παράσταση επιχείρησε να δώσει την πραγματική εικόνα του εαυτού μας και των πραγμάτων γύρω μας. Επιχείρησε να επαναπροσδιορίσει τη γυναικεία ταυτότητα που σχετίζεται με το σώμα, τον τρόπο που χρησιμοποιείται, προβάλλεται, βιώνεται μέσα από μια διαδικασία προσωπικούδιαλόγου. Οι Γυναίκες Χωρίς Όνομα είναι οι γυναίκες που έμαθαν να προσαρμόζονται σ’έναν κόσμο βασισμένο στις αντρικές ηθικές αξίες, γυναίκες που έμαθαν να τετραγωνίζουν τη λογική τους. Είναι όμως και γυναίκες που προτείνουν τρόπους δυναμικής έκφρασης της θηλυκής ενέργειας για να γεμίσουν με συναισθήματα και προσδοκίες που θα τις βοηθήσουν να γίνουν καλύτερες, να αισθανθούν λατρεμένες. Αξίζει να σημειωθεί ότι δόθηκαν τρεις παραστάσεις στο Σύνδεσμο Αποφοίτων της Ιωνιδείου στον Πειραιά και μια στο Δημοτικό Κηποθέατρο Νίκαιας. Η παράσταση απέσπασε θετικά σχόλια από τα ΜΜΕ αλλά και το κοινό.

Η Πειραματική Ομάδα Χορού «ΦΩΣ» το 2008 παρουσίασε τη μουσικοχορευτική παράσταση με τίτλο «Γυναίκες Χωρίς Όνομα». Η συγκεκριμένη παράσταση επιχείρησε να δώσει την πραγματική εικόνα του εαυτού μας και των πραγμάτων γύρω μας. Επιχείρησε να επαναπροσδιορίσει τη γυναικεία ταυτότητα που σχετίζεται με το σώμα, τον τρόπο που χρησιμοποιείται, προβάλλεται, βιώνεται μέσα από μια διαδικασία προσωπικούδιαλόγου. Οι Γυναίκες Χωρίς Όνομα είναι οι γυναίκες που έμαθαν να προσαρμόζονται σ’έναν κόσμο βασισμένο στις αντρικές ηθικές αξίες, γυναίκες που έμαθαν να τετραγωνίζουν τη λογική τους. Είναι όμως και γυναίκες που προτείνουν τρόπους δυναμικής έκφρασης της θηλυκής ενέργειας για να γεμίσουν με συναισθήματα και προσδοκίες που θα τις βοηθήσουν να γίνουν καλύτερες, να αισθανθούν λατρεμένες. Αξίζει να σημειωθεί ότι δόθηκαν τρεις παραστάσεις στο Σύνδεσμο Αποφοίτων της Ιωνιδείου στον Πειραιά και μια στο Δημοτικό Κηποθέατρο Νίκαιας. Η παράσταση απέσπασε θετικά σχόλια από τα ΜΜΕ αλλά και το κοινό.
Για φέτος η παράστασή μας έχει τίτλο «Μια ζωή σε μια νύχτα» και διαπραγματεύεται το θέμα της Κοινωνικής Μοναξιάς. Η καθημερινότητα έχει περιορίσει την ελευθερία των ανθρώπων τόσο σε ατομικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο. Αυτό το γεγονός έχει ως αποτέλεσμα οι άνθρωποι να απομακρύνονται από τον εαυτό τους και από τους άλλους, συναίσθημα θλιβερό που συνοδεύεται συνήθως από ψυχική κούραση και απόγνωση. Ο σύγχρονος άνθρωπος βιώνει τη μοναξιά ακόμη και όταν βρίσκεται μέσα στο πλήθος, στην παρέα του, στην οικογένειά του και αισθάνεται ότι οι γύρω του δεν τον ακούν, δεν τον κατανοούν και δεν τον αγαπούν.
Χωρίς καμία μοιρολατρική διάθεση στοχεύουμε να προσφέρουμε στο κοινό μέσω της τέχνης μας , ό,τι στερήθηκε, ό,τι ονειρεύτηκε, ό,τι ζήτησε με κραυγές, πριν επιλέξει τη μοναξιά του. Να «αγκαλιάσουμε» φόβους και ερωτηματικά, συναισθηματικές ανασφάλειες, ψευδαισθήσεις και αγωνίες και να προσφέρουμε μια εμπειρία που φιλοδοξεί στην απελευθέρωση του ανθρώπου από την αποξένωσή του, στη μετατροπή της παθητικής μοναξιάς σε ενεργητική και στη δημιουργική σιωπή που η τέχνη της κίνησης μπορεί να αποδώσει με τον πιο άμεσο τρόπο.